Zawód - sokolnik
Lotnisko powstało w miejscu dawnego, założonego przez Rzeszę Niemiecką w czasie II wojny światowej lotniska zapasowego. Do budowy lotniska wybrano bagnisty teren pomiędzy wsiami Pyrzowice, Zendek i Mierzęcice. Po wysiedleniu ludności zamieszkującej tereny przyszłego lotniska i jego otuliny przystąpiono do prac melioracyjnych. Wzdłuż planowanych pasów startowych wykonano drenaż oraz odwodnienie całego terenu. Wody odprowadzono do stawu z posadzoną wikliną spełniającego rolę oczyszczalni. Następnie nawieziono ziemię i wyrównano teren. Przy niwelacji terenu zastosowano różne warstwy materiału, prawdopodobnie w celu uzyskania odpowiedniego odwodnienia przyszłego lotniska.
W wyniku decyzji o przeznaczeniu lotniska na bazę dla samolotów eksperymentalnych wybudowano na planie trójkąta trzy drogi startowe:
* 14/32 o długości 1000 [[metr]]ów
* 04/22 o długości 1500 metrów
* 09/27 o długości 1449 metrów
Drogi startowe miały ok. 50 metrów szerokości i pokryte były nawierzchnią bitumiczno-betonową. Najczęściej używana była droga startowa na kierunku 09/27, prawdopodobnie ze względu na usytuowanie na kierunku wschód-zachód i przewagę wiatrów zachodnich w tym rejonie. Obecnie w tym miejscu wybudowana jest droga startowa lotniska cywilnego.
Do lotniska doprowadzono bocznicę kolejową z Miasteczka Śląskiego oraz Zawiercia. Jako zaplecze zostały wybudowane trzy hangary oraz skład bomb. Obsługa lotniska i piloci zakwaterowani byli w prefabrykowanych drewnianych domkach, rozebranych w latach 1979-1980, oraz barakach.
Po śmierci 17 listopada 1941 gen. pilota Ernsta Udeta, asa lotnictwa Luftwaffe, lotnisko zostało nazwane ''Udetfeld''. Początkowo lotnisko spełniało rolę obrony przeciwlotniczej Górnego Śląska i lotniska etapowego dla samolotów latających na wschód.
Do utworzenia tu lotniska doświadczalnego przyczynił się niemiecki konstruktor H. G. Moeller, pracujący w zawierciańskich fabrykach zbrojeniowych. Lotnisko zostało wyposażone w urządzenia obsługujące pionierskie myśliwce z napędem rakietowym Messerschmitt Me 163 wersje A i B, powołano tu także szkołę pilotażu tych samolotów. Z jej absolwentów utworzono dwie eskadry samolotów Me 163 oraz zaczątek trzeciej. Z bazy korzystali także kadeci ze szkół lotniczych z Rudnik oraz Częstochowy. Na lotnisku przeprowadzano także próby z granatnikiem Panzerschreck.
18 stycznia 1945 Niemcy opuścili lotnisko bez walki. Częściowo zaminowali je oraz zniszczyli pas startowy poprzez detonację ładunków wybuchowych ułożonych na pasach startowych. Lotnisko zostało zajęte 23 stycznia 1945 i odbudowanie przez lotnictwo radzieckie. Zlikwidowali oni częściowo drogi startowe 14/32 i 04/22 (pozostałości widoczne są do dziś w północno-wschodniej części lotniska). Wzdłuż drogi startowej 09/27 zbudowali ziemny awaryjny pas startowy oraz zasypali leje po bombach i ładunkach wybuchowych. Ślady po lejach, ze względu na odmienną kolorystykę roślinności, widoczne są z powietrza po dziś dzień.
Następnie lotnisko zostało przejęte przez Wojska Lotnicze z przeznaczeniem na lotnisko zapasowe. W latach 1949 – 1951 lotnisko zostało przystosowane dla samolotów odrzutowych. Zlokalizowano tu 39 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, wyposażony w samoloty odrzutowe MiG-19 później MiG-21. Pułk został rozwiązany w 1987. W jego miejsce powołano 1 batalion zabezpieczenia oraz Bazę Statków Powietrznych, której zadaniem była likwidacja zbędnych dla wojska samolotów. W latach 90 XX w. na lotnisku stacjonowała 2 eskadra 11 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego ze Wrocławia – Strachowic.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku lotnisko przekazano w ręce cywilne; stało się ono zalążkiem współczesnego portu. Ten stan trwał do początku 2000, kiedy to równolegle funkcjonowało lotnisko cywilne i wojskowe. Obecnie lotnisko jest pod zarządem cywilnym. Od 1 stycznia 2009 lotnisko również używa umiędzynarodowionej anglojęzycznej marki Katowice Airport.
